Όταν ο Πρεβελάκης πρωτογνώρισε τον Καζαντζάκη, ο τελευταίος δεν είχε επιβληθεί. Αντίθετα. Χτυπιόταν από πολλές μεριές- και νομίζω πως η παθιασμένη ανθελληνική στάση του, που εκδηλώνεται συχνά και με κάθε ευκαιρία, "ενθάδε κείται Ρωμιός που σιχαινόταν τους Ρωμιούς", είναι και μια μορφή άμυνας, μια αντεπίθεσή του στην εχθρική, τη γεμάτη κακεντρέχεια, στάση των περισσοτέρων διανοουμένων απέναντί του. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες, μέσα σ' αυτό το κλίμα, ένα νεαρό παιδί παρουσιάζεται, που σαν καλογεροπαίδι, με θρησκευτική ευλάβεια, μπαίνει στην υπηρεσία του ηγούμενου. Απορεί κανείς με την ανεξάντλητη αφοσίωση, με την υπομονή, με την υποταγή του Π. στα ατελεύτητα θελήματα του ηγούμενου...

Πώς άνθεξε; Πώς μπόρεσε επί σαράντα χρόνια να ανταποκρίνεται αδιαμαρτύρητα σ' αυτό το φοβερό και συνεχιζόμενο απαιτητολόγιο; Και γιατί;

Πιστεύαμε πως μεγάλο ποσοστό της επιβολής του Καζαντζάκη μέσα κ' έξω απ' την Ελλάδα χρωστιόταν στην Ελένη. Τώρα καλά γνωρίζομε πως ηρωικός συμπαραστάτης του-ηρωικός γιατί του παραστάθηκε άνευ αμοιβής, μόνο με θυσίες - υπήρξε και ο Πρεβελάκης. Ο Καζαντζάκης επανειλημμένα του τονίζει πως του απόμεινε ο μοναδικός και πως άλλον δεν έχει να τον βοηθήσει...

Από τα παλιά χρόνια μας απόμειναν μερικές σοφίες: "Συν Αθηνά και χείρα κίνει". Εδώ δεν κινείται μόνο το χέρι. Διπλασιάστηκε η ίδια η Αθηνά. Γίνανε δυο. Η μια είναι η δημιουργός και η άλλη ο πλασιέ της πρώτης. Σκληρή διαπίστωση όμως αυταπόδεικτη.

Έλλη Αλεξίου, "Καζαντζάκης και Πρεβελάκης", Για να γίνει μεγάλος,
Αθήνα 1966, 384-385, 387.
(Βιβλιοθήκη Πρεβελάκη 157172)